Pięknie jest na Luboniu!

Przyjechaliśmy tu obchodzić Ani urodziny - i moje nadchodzące poniekąd również... Przyjechali z nami przyjaciele, dzięki którym impreza pod hasłem "listopadowy długi weekend na Luboniu Wielkim" mogła się udać.

To nasza wycieczka w komplecie na rabczańskim mostku

Pogoda dopisała - było prawdziwe listopadowe lato, choć gdy wysiadaliśmy z pociągu szczyt Lubonia krył się w chmurach. Jeszcze te chmury z bliska zobaczyliśmy...

Po drodze na szczyt Lubonia można było obejrzeć szeroką panoramę Gorców, z którymi mam wiele rodzinnych wspomnień. To w Gorcach zazwyczaj bawiła się moja babcia i inni członkowie rodziny na swoich imprezach - w latach trzydziestych i czterdziestych. My z Anią tym razem wybraliśmy niedaleki Luboń.

 Lubońskie schronisko ma w sobie coś specjalnego - wybudowane w 1931 roku, z jedną, zbiorową salą do spania, z której widok jest na 4 strony świata, drewniane i maleńkie...
Więcej można poczytać o nim na tej stronie.

11 listopada to urodziny mojej kochanej Ani - więc udało mi się wnieść na górę coś na kształt tortu. A w zasadzie obchodziliśmy te urodziny podwójnie, bo moje też się zbliżają!

Zapału do latania nie straciliśmy! A odlecieć można było... Schronisko jest na samym szczycie góry, więc wiatr ładnie się tam rozpędza. W tle dalekim - Kraków.

Jedną z niespodzianek Lubonia było to, że będąc 60 km od Krakowa można go tak dobrze zobaczyć - szczególnie nocą. Pozdrawiamy więc Krakowiaków z góry!

W jesiennej aurze na szczęście nie było głębokiego błota, jeszcze nie było głębokiego śniegu, doliny zasypywały jednak głębokie liście.

Mimo pewnych trudności (największą był brak wody w schronisku - deszcz nie padał dawno, więc studnia na szczycie góry wyschła) humory dopisywały. Wśród naszych przyjaciół byli zarówno doświadczeniu turyści, jak i tacy, którzy stawiali pierwsze kroki na ścieżkach niepoziomych. A Luboń to całkiem spora góra i całkiem spore wyzwanie. Tym bardziej, gdy po całym dniu wycieczki do "domu" trzeba wrócić ponad pół kilometra w pionie pod górę. Ale dzielnie dawali radę! Pośród górskich debiutantów była Oksana i Tomek, Dominik, Ania, Maciek i Zuzanna.

Grupę jednak tylko czasem trzeba było motywować dodatkowo - tu nad strategią motywacyjną rozważają Jagoda, Piotrek i Dorota

A w górach można się zmierzyć nie tylko z grawitacją, błotem, zimnym wiatrem. To wspaniałe miejsce - możesz być z innymi ludźmi, gdy tego chcesz, możesz być sam na sam z naturą, jeśli tak wybierasz. Można poczuć zmagania zarówno z własnym zniechęceniem, jak i z osypującymi się piargami. Można spojrzeć na świat ze szczytu trochę szerzej - przekonać się, że nie istnieje tylko "moja" dolina - dosłownie i w przenośni.

Jak śpiewał Włodzimierz Wysocki - Lepsze od gór mogą być tylko góry, na których jeszcze nie byłem!

Kocham góry! I dziękuję mojej Ani i przyjaciołom, z którymi tam byłem!

Tutaj jest więcej zdjęć z wyprawy - zapraszam!